Spawanie stali konstrukcyjnej

Spawanie elektrodami otulonymi
Metoda ta znana jest profesjonalistom pod różnymi nazwami – SMAW (ang. shielded metal arc welding), MMA (ang. manual metal arc welding) bądź metoda 111. Należy ona do najbardziej popularnych metod spawania używanych w pracach konstrukcyjnych, najczęściej wykorzystywana jest do terenowego spawania konstrukcji, które narażone są na trudne warunki, np. duże obciążenia.
W czasie spawania prąd elektryczny wytwarza łuk między elektrodą spawalniczą a łączonymi metalami, w wyniku czego otulina elektrody topi się, dając substancje gazowe służące za osłonę – wyjaśnia specjalista firmy Asap – Sama elektroda oraz spawane elementy również się topią, żeby po ostygnięciu stworzyć jedną całość.
Metoda MIG/MAG
Skrót MIG/MAG również pochodzi od angielskiego terminu metal inert gas/metal active gas – jest to spawanie topliwą elektrodą z drutu litego lub proszkowego w osłonie gazów obojętnych (MIG) bądź aktywnych (MAG). W języku fachowych metody te oznaczane są odpowiednio numerami 131 bądź 135. Zadaniem osłony gazowej jest odcięcie dopływu powietrza atmosferycznego do spawanego miejsca, ponieważ zawarty w nim tlen może negatywnie wpływać na jakość spawu. W charakterze gazów osłonowych obojętnych wykorzystuje się zazwyczaj argon lub hel, natomiast gazów aktywnych – dwutlenek węgla z domieszką argonu. Ze względu na swoją specyfikę metoda ta stosowana jest przede wszystkim w pomieszczeniach zamkniętych, takich jak hale produkcyjne bądź warsztaty. W przypadku spawania na zewnątrz konieczne jest użycie specjalnych osłon – w przeciwnym wypadku silniejszy podmuch wiatru może rozwiać osłonę gazową, tym samym obniżając jakość spawu.
Metoda TIG
Uważana jest za najskuteczniejszą metodę spawania. Skrót TIG pochodzi od terminu tungsten inert gas i oznacza spawanie nietopliwą elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych – wśród fachowców znana jest jako metoda 141. W charakterze gazów osłonowych wykorzystuje się argon, hel lub ich mieszanki. Jak można zauważyć po nazwie, elektroda wolframowa w czasie spawania nie topi się, dlatego spoiwo należy podawać manualnie – to sprawia, że metoda ta jest mało wydajna przy spawaniu ręcznym, istnieje jednak możliwość zautomatyzowania procesu.